* پروین اعتصامی *

ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﮎ ﭘﺪﺭ ﺩﺧﺘﺮﮐﯽ * ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ
ﻧﺎﺧﻦ ﻣﯿﺨﺴﺖ
ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻡ * ﮐﺎﺵ ﺭﻭﺣﻢ ﺑﻪ
ﭘﺪﺭ ﻣﯿﭙﯿﻮﺳﺖ
ﮔﺮﯾﻪﺍﻡ ﺑﻬﺮ ﭘﺪﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ * ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ
ﺗﻬﯿﺪﺳﺘﯽ ﺭﺳﺖ
ﺯﺍﻥ ﮐﻨﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﯾﻢ ﺑﺨﺖ * ﺩﺍﻡ ﺑﺮ ﻫﺮ
ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮔﺴﺴﺖ
ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ﺁﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﯾﺪ * ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻫﯿﺶ
ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ
ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺩ ﺯ ﺑﯽ ﺩﺍﺭﻭﯾﯽ * ﻭﻧﺪﺭﯾﻦ ﮐﻮﯼ ﺳﻪ
ﺩﺍﺭﻭﮔﺮ ﻫﺴﺖ
ﺩﻝ ﻣﺴﮑﯿﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺑﮕﺪﺍﺧﺖ * ﮐﻪ ﻃﺒﯿﺒﺶ
ﺑﺮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﻨﺸﺴﺖ
ﺳﻮﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﯽ ﻧﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ * ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ ،
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺖ
ﻫﻤﻪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﭘﺎﯼ * ﻟﯿﮏ ﺭﻭﺯﯼ
ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪﺵ ﺩﺳﺖ
ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ * ﺩﯾﺸﺐ ﺍﺯ
ﺩﯾﺪﻩ ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﺟﺴﺖ
ﻫﻢ ﻗﺒﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﺛﺮﯾﺎ ، ﻫﻢ ﮐﻔﺶ * ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺍﯾﺎﻡ ﺷﮑﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻞ ﭼﺮﺍ ﮐﺮﺩ ، ﻣﮕﺮ * ﻣﻦ ﭼﻪ
ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﮔﯿﺘﯽ ﭘﺴﺖ
ﺳﯿﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺑﻮﺩ ، ﺧﺪﺍﺋﯽ ﮔﺮ ﺑﻮﺩ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺁﺩﻣﯽ ﺩﯾﻮﭘﺮﺳﺖ ...